تفاوت مبایعه نامه و قولنامه را بدانید تا در معاملات کمتر دچار اشتباه شوید. معاملات بخش مهمی از زندگی اجتماعی افراد را در بر می گیرد. همه روزه افراد زیادی برای معاملات خود، اقداماتی را انجام می دهند و خواستار اجرایی شدن تعهدات طرف مقابل شان در معاملات هستند. یکی از مهمترین موضوعاتی که ممکن است با آن سر و کار داشته باشید، مفهوم مبایعه نامه و قولنامه می باشد. حتماً در عرف اصطلاح قولنامه یا مبایعه نامه را شنیده اید.
ما در این نوشته از اصطلاحات تخصصی حقوقی استفاده نمی کنیم تا همگان آموزه‌های حقوقی را به زبان عامه متوجه شوند.
مبایعه نامه
از ریشه بیع استخراج میشود. در اصطلاح حقوقی به خرید و فروش اطلاق میشود، و در اصطلاح عرفی، به سند عادی گفته میشود که حاوی خرید و فروش مال معینی باشد. به بیان دیگر؛ در مبایعه نامه یا بیع نامه، مال مشخصی به دیگری فروخته میشود و در مقابل عوض یا بها پرداخت میشود و همچنین توافقاتی مبنی بر تحویل دادن مال از جانب فروشنده و تحویل گرفتن آن از جانب خریدار تعهداتی را هر دو طرف متقبل می شوند.
مبایعه نامه، یک سند عادی می باشد که با وجود مبایعه نامه، خریدار و فروشنده در خصوص مال مورد معامله با همدیگر توافق می نمایند.
قولنامه
همانطور که از اسم آن پیداست طرفین در قالب قول و تعهد، متعهد می شوند که مال معینی را در آینده خرید و فروش نمایند.
برخی اوقات، افراد قصد دارند مالی را خرید یا فروش نمایند، ولی مقدمات آن فراهم نمی باشد، مثلا: خریدار مقداری پول، کم دارد یا باید ابتدا یک سری مراحل اداری، مانند: مفاصا حساب شهرداری را انجام دهد و… که در این شرایط، طرفین قراردادی بین خودشان تنظیم می نمایند و متعهد می شوند که در یک زمان و مکان مشخصی در دفتر اسناد رسمی، حضور پیدا کنند که به این قرارداد، قولنامه می گویند.
تفاوت مبایعه نامه و قولنامه
در زبان حقوقی مبایعه نامه به معنای خرید و فروش است؛ که البته در عرف و به اشتباه قولنامه نامیده می شود که مبنای آنها متفاوت است. چرا که در بیع، جنس برای تحویل حاضر است لکن در قولنامه جنس بر مبنای قول است که در آینده حاضر میگردد. در مبایعه نامه انتقال مالکیت صورت می‌گیرد و محرز است ولی در قولنامه انتقال مالکیتی صورت نمی گیرد.
به موجب مبایعه نامه اگر فرد از انجام تعهد خودداری کند می توان الزام به انجام تعهد را از دادگاه درخواست کرد، به طور مثال اگر فروشنده از حضور در دفتر اسناد رسمی ملک به خریدار خودداری و یا خریدار از پرداخت کامل مبلغ معامله خودداری کند هر یک از آن ها می توانند از دادگاه در خواست کنند تا طرف مقابل را برای انجام تعهد مجبور کند.
در مبایعه نامه، وقتی قراردادی منعقد شد، باید وجهی را به فروشنده پرداخت نمایید و فروشنده هم در مقابل وجه، سند مبایعه نامه را به شما تحویل می دهد، اما در قولنامه، بعد از تنظیم قرارداد، نباید وجهی به فروشنده پرداخت نمایید، زیرا این قرارداد، فقط یک تعهد نامه است که از فروشنده قول گرفته اید تا زمانی که مثلا وجه اولیه توسط خریدار آماده شد، مال را به خریدار تحویل دهد و به شخص دیگری نفروشد، بنابراین؛ قولنامه به معنای مالکیت خریدار نیست.
